Choć to przyprawa pochodząca znad ciepłych, morskich wybrzeży południa, listek laurowy jest jednym z podstawowych składników dań kuchni polskiej. Nie sposób wyobrazić sobie bez niego bigosu, gulaszu czy kapusty. Czym wyróżnia się liść laurowy i dlaczego jest tak ceniony w wielu kuchniach świata? Czy ma właściwości prozdrowotne i jak wykorzystać go nie tylko w gotowaniu?
Liść laurowy – symbol chwały i świetności
Liść laurowy pochodzi prawdopodobnie z południowych regionów Azji, jednak jako przyprawa jest popularny na całym świecie. Największe uprawy liścia laurowego prowadzi się nad Morzem Śródziemnym. Tam też wsławił się i zakorzenił jako symbol świetności i zwycięstwa. W starożytności wieńcami laurowymi ozdabiano głowy cesarzy, atletów, poetów, mędrców i innych znamienitości antycznego świata.
W tradycyjnych wierzeniach ludowych liść laurowy uchodził także za talizman przyciągający pomyślność i dobrobyt oraz chroniący przed nieszczęściami. Chowanie listka laurowego pod poduszkę było zabiegiem, który miał zapewnić śniącemu sny prorocze.
Uprawa liścia laurowego w rodzimych warunkach
Liść laurowy nazywamy też liściem bobkowym, laurem, drzewem laurowym lub bobkowym, choć jego prawidłowa nazwa to wawrzyn szlachetny. Jest wiecznie zielonym krzewem, mogącym osiągnąć wysokość do 3 metrów, jednak rośnie bardzo wolno. Pocieszający jest fakt, że możemy z niego korzystać nieustannizimy e przez cały rok. Najsmaczniejsze i najbardziej aromatyczne są młode listki laurowe, które możemy spożytkować jako świeże lub ususzyć na zapas.
W naszym klimacie uprawa możliwa jest jedynie w donicach i oranżeriach, gdyż roślina ta potrzebuje ciepła przez cały rok. Choć nie przetrwałaby posadzona w ogrodzie, w doniczce może przebywać tam od wiosny do jesieni. Wawrzyn urośnie w niej do maksimum 1,5 metra i raczej nie zakwitnie, jednak jego lśniące, ostro zakończone liście również mają walory ozdobne.
Jeśli decydujemy się na tę formę uprawy, pamiętajmy, że donica nie może być zbyt obszerna – liść laurowy dobrze ma się posadzony ciasno. Preferuje oczywiście stanowiska ciepłe i słoneczne, osłonięte od wiatru.
Rosnący wawrzyn nie wydziela zapachu. Aromat jest intensywnie wyczuwalny dopiero po roztarciu lub zmiażdżeniu liści czy w trakcie gotowania. Listki możemy używać świeże lub suszyć w piekarniku, metodą tradycyjną lub w suszarce do warzyw i owoców.
Lecznicze właściwości liści laurowych
Wawrzyn szlachetny służył niegdyś nie tylko do honorowania wybranych. Od dawna znane są jego właściwości prozdrowotne i terapeutyczne. Liście laurowe mają działanie przeciwzapalne i przeciwwirusowe, przeciwbakteryjne oraz przeciwbólowe. Przygotowany z nich napar (bardzo popularny w krajach śródziemnomorskich) wspomaga pracę wątroby i nerek, łagodzi dolegliwości trawienne i bóle brzucha, pomaga oczyścić organizm z toksyn, obniża poziom cukru we krwi, a nawet łagodzi bóle reumatyczne.
Picie naparu z liścia laurowego lub żucie liści wspomaga dziąsła, działa antybakteryjnie i odświeża oddech. Kąpiele z dodatkiem wywaru z wawrzynu energetyzują, oczyszczają i wygładzają skórę, dają ulgę obolałym stawom.
Co zawierają liście laurowe?
Lekko ostry i gorzkawy smak liście laurowe zawdzięczają zawartości olejku eterycznego, w którego skład w chodzą m.in. cyneol, eugenol i geraniol. Stąd również ich właściwości przeciwzapalne, antybakteryjne i przeciwbólowe.
Olejek eteryczny z młodych gałązek liścia laurowego pozyskuje się w krajach śródziemnomorskich. W medycynie ludowej z kolei znany jest olej laurowy, powstający w wyniku maceracji świeżych listków lauru w oleju lnianym, który służy do nacierania miejsc dotkniętych reumatyzmem i artretyzmem. Liście laurowe mogą być również bazą pod zdrowotną nalewkę, idealną do zwalczania dolegliwości żołądkowych.
Maścią laurową możemy z kolei pielęgnować skórę dotkniętą łuszczycą i trądzikiem. Z liści laurowych przygotujemy również wcierkę do włosów przeciw wypadaniu i o właściwościach pobudzających cebulki. Wawrzyn dzięki działaniu przeciwzapalnemu ułatwi także walkę z łupieżem.