Aromatyczny i ostry, a zarazem słodkawy z kwiatową nutą – taki właśnie jest pieprz czerwony, zwany też różowym. Ma on jednak niewiele wspólnego z tradycyjnym czarnym pieprzem. Czym więc jest i jakie ma właściwości? Jak wykorzystać go w kuchni i w profilaktyce zdrowotnej?
Pieprz czerwony – wyrafinowana pikanteria
Oprócz klasycznego pieprzu czarnego w kulinariach i medycynie ludowej znane są jego inne kolorystyczne odmiany. Pieprz biały to nic innego jak dojrzałe owoce pieprzu poddane suszeniu i fermentacji, a wcześniej pozbawione otoczki. Pieprz zielony powstaje z kolei poprzez zebranie jeszcze niedojrzałych ziarenek Piper nigrum i ich liofilizację. Natomiast ziarenka zerwane po dojrzeniu i natychmiast konserwowane w solance lub w occie nazywa się pieprzem czerwonym. Sam pieprz czarny otrzymujemy poprzez wysuszenie i sfermentowanie niedojrzałych ziaren.
Choć wszystko wydaje się jasne, niemałe zamieszanie wywołuje pieprz czerwony, nazwę tę bowiem stosuje się także wobec pieprzu gwinejskiego czy kajeńskiego. Jest ona jednak w pierwszej kolejności przynależna owocom peruwiańskiego oraz brazylijskiego drzewa pieprzowego. To właśnie one charakteryzują się wspomnianym wyrafinowanym, kwiatowo-pieprznym smakiem. Drzewa pieprzowe (Schinus therebinthifolius oraz Schinus molle) rosną i są uprawiane w gorących strefach klimatycznych. Owoce przypominające smakiem i wyglądem pieprz rozwijają się z ich pięknych kwiatów po wejściu rośliny w fazę wegetacji. Owoce mają różowo-czerwoną barwę i są dość kruche, łatwo rozpadają się zwłaszcza po wysuszeniu. Ich naturalna ostrość sprawiła, że w dawnych czasach wykorzystywano je jako tańsze i łatwiej dostępne zamienniki pieprzu czarnego.
Pieprz czerwony – tradycja i wykorzystanie
Drzewa pieprzowe to wysokie, zimozielone gatunki, wytwarzające atrakcyjne, pierzaste liście oraz żółtobiałe kwiaty. Oprócz tego, że sadzi się je w ogrodach i parkach jako rośliny ozdobne, zajmują też istotne miejsce w medycynie ludowej. Ich korę, żywicę oraz liście w tradycyjnym lecznictwie służyły do leczenia biegunek, infekcji bakteryjnych oraz wirusowych, jako środek przeciwbólowy i ściągający. Ziarenka pieprzu czerwonego, zwane też ziarnami schinusowymi, zawierają liczne substancje o charakterze bakteriostatycznym i antyseptycznym. Stanowią również bogactwo antyoksydantów, dzięki czemu chronią organizm przed namnażaniem się wolnych rodników. Pieprz czerwony ma również wysoki potencjał detoksykacyjny – pomaga uporać się z toksynami zalegającymi w tkankach, wzmocnić organizm, wpływa korzystnie na odporność i samopoczucie.
Trzeba pamiętać, że gatunek ten jako niespokrewniony z pieprzem czarnym nie zawiera piperyny. Swoje właściwości zawdzięcza głównie terpenom, takim pinen, limonen i felandren. Substancje te stanowią również skład zawartego w ziarenkach schinusowych olejku eterycznego. Olejek z czerwonego pieprzu ma działanie uspokajające, oczyszczające, wzmacniające oraz immunostymulujące.
Jak stosować pieprz czerwony?
Pieprzu czerwonego, podobnie jak innych typów pieprzu, używa się głównie w charakterze przyprawy. Ze względu na szerokie spectrum walorów smakowych i aromatyzujących, możemy dodać go zarówno do dań wytrawnych, jak i słodkich. Choć ma korzystny wpływ na zdrowie ogólne, nie należy go nadużywać, zwłaszcza przy pierwszej degustacji. Pamiętajmy, że tropikalnym drzewom pieprzowym blisko do nerkowców, a co za tym idzie ich owoce mają potencjał alergizujący i mogą powodować alergie kontaktowe. Jeśli jednak nie ma ku temu przeciwwskazań, warto wykorzystywać pieprz czerwony w kuchni, zwłaszcza w celu nadania potrawom subtelnej ostrości.